Dernier maquis

Ergens tussen sociale komedie en arbeiderstragedie in beschrijft "Dernier Maquis" het lot van zij die, na het oversteken van zeeën en woestijnen, moeten zwoegen voor een hongerloon. Het decor is een wegkwijnende industriezone. Daar bezit Mao, een ex-moslimbaas die zich bekeerde tot het meest verachtelijke liberalisme, een palletreparatiebedrijf en een vrachtwagengarage. In deze openluchtgevangenis werkt zijn onderbetaalde personeel, bestaande uit Noord-Afrikanen en Afrikanen, dag in dag uit. Als goede paternalistische chef besluit Mao binnen het bedrijf een moskeetje op te richten voor zijn arbeiders. Hijzelf benoemt de imam, hoewel de traditie voorschrijft dat die door de gelovigen gekozen moet worden. Hier beginnen de problemen... Het Noord-Afrikaanse personeel heeft het gevoel dat hun laatste bastion bedreigd wordt en komt in opstand tegen de benoeming. De zwarte Afrikaanse werknemers, die nog kwetsbaarder zijn, houden zich erbuiten. Initieel houdt Mao de touwtjes in handen, maar wanneer de eerste ontslagen vallen, exploderen de sociale eisen...